Daar sta ik dan…
Nog 3 auto’s voor mij.
De spanning stijgt hoe dichterbij ik kom.
Ik doe mijn ademhalingsoefeningen, maar het helpt niet.
Er gaat van alles door mijn hoofd.
1 ding staat vast: Ik durf niet!
Doodeng vind ik het, een wasstraat, en vooral wanneer ik er nog nooit in ben geweest. Die draaiende borstels, dat witte schuim op je ruit, dat harde geluid om je heen. Niet wetend waar het einde is. Zo’n lange tunnel en het gevoel er niet uit te kunnen; het benauwd me.
Bijna ben ik aan de beurt en dan keer ik met een bonzend hart weer om.
Ik rij naar huis en eigenlijk kan ik me wel voor de kop slaan.
“Wat kan er nou gebeuren?” “Er gaan honderden mensen doorheen” “Ik ben vast de enige die dit zo eng vind”.
Ik voel me zwak en vooral niet stoer.
Mijn auto is ontzettend vies, een wasbeurt zal hem zeker goed doen.
Maar thuis wassen? Nee, dat gaan we niet doen. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar, wil me niet laten kennen en opnieuw rij ik naar de wasstraat. “Kom
op, dit kan je”, zeg ik tegen mezelf.
De rij is korter en ik ben op 1 auto na aan de beurt. Stug rij ik door, want ik moet van mezelf hierdoor heen. “Niet zeuren, gewoon doen!”
En dan ben ik aan de beurt. Ik zie die draaiende dingen angstig tegemoet en open mijn raampje.
Een aardige man kijkt mij aan en vraagt voor welk programma ik kies.
Nu moet ik echt, ik kan er niet meer onderuit. Omdraaien wordt nu wel heel lastig.
Maar dan gebeurd er iets. Iets wat ik nog nooit eerder had gedurfd. Iets wat nog enger is dan die wasstraat.
Ik laat mij kwetsbaar zien
Eerlijk vertel ik deze jongeman dat ik het ontzettend spannend vind. Dat het voor mij de eerste keer is en dat het mij behoorlijk benauwd.
Vriendelijk kijkt hij mij aan en zegt gelijk: “Oh mevrouw, u bent echt niet de enige. Veel mensen vinden dit eng. Wil je dat ik met je meega?”
Deze reactie had ik nooit verwacht…
Hij vroeg mij de auto te parkeren zodat hij mij kon laten zien hoe de wasstraat werkt. Gedurende het wassen zou hij met mij meelopen.
De gehele straat liet hij zien en ook de machinekamer. Om mij zo vertrouwen te geven in hoe het werkt.
Wat was ik trots dat ik durfde te spreken. Dat ik mijn angst durfde te uiten in plaats dat ik het voor mijzelf hield. Ik ging mijn angst, om misschien wel ‘raar gevonden te worden’, aan.
Durven uitten is niet altijd makkelijk. Vaak willen we ons beter voordoen om maar niet zwak over te komen. Is het eng om dat te zeggen wat ons dwars zit of waar we tegenaan lopen. Vinden we het vervelend om hulp te vragen.
In de yoga spreken we onder andere over chakra´s. Eén hiervan is onze keelchakra, ofwel 5de chakra genoemd. De naam zegt het al, deze bevindt zich bij je keel en staat voor spreken, communicatie.
Door deze te trainen, leren we onszelf te KUNNEN uiten.
Je durven UITspreken is zo belangrijk. Het van je laten horen, durven vragen, maar ook durven zeggen wanneer iets niet fijn is.
Het beschermt je en geeft ruimte. Het klaart de lucht voor jezelf en je zal zien: het antwoord is vaak datgene wat je niet verwacht.
Want: door onszelf te uiten zal blijken dat we elkaars gevoel vaak wel begrijpen
Namaste