Afgelopen dagen moest ik los laten.
Iets wat, voor iemand die alles graag alles onder controle heeft, best lastig is.
Ook ik werd getroffen door Covid.
Ik moet eerlijk bekennen; ik had het onderschat.
Ook al ben je samen, je voelt je toch even alleen.
Zodra je hoort dat je Covid hebt, gaat het hele protocol in.
Je krijgt een mail met leefregels waaraan je je moet houden. Mensen om je heen weten ineens heel goed hoe jij je moet gedragen. Je moet in isolatie en je mag niemand aanraken.
Je voelt je een gevangene.
Het klinkt misschien wat zwaarmoedig. Maar dit virus raakt mensen niet alleen lichamelijk, maar absoluut ook mentaal.
Ik merk dit al een lange tijd binnen mijn lessen, waarin leerlingen aangeven hoe pittig het is. Het niks mogen, opgesloten zitten, niet vrij kunnen bewegen. In angst leven.
Wanneer je gewend bent om de hele dag bezig te zijn en te zorgen, is het best lastig als dat even wordt stil gelegd.
Heel eerlijk, ik heb tijdens deze periode gewoon mijn hond uitgelaten. En dan sta je oog in oog met een dame die ook haar hond uitlaat. Voor mijn gevoel wat te dichtbij. Ik doe een stapje achteruit, want wil haar niet besmetten.
Opnieuw doet zij een stapje naar voren en ik weer achteruit.
Dit voorval raakte mij.
De angst dat ik deze mevrouw misschien kon besmetten, terwijl ik buiten liep om mijn hond uit te laten.
En tevens ook het bizarre waarin we leven, de beperking én de angst die ons wordt opgelegd waardoor we ons zo gedragen naar elkaar toe. De wreedheid, de boosheid, de verdeeldheid.
Het is zo bizar hoe dit virus de mensheid van elkaar scheidt in plaats van samenbrengt.
Bovenaan de snelweg zie ik de borden: BLIJF THUIS, SAMEN STAAN WE STERK.
Wat maakt ons sterk?
De samenleving? Het virus? Het broederschap?
Geen van deze lijkt mij dat ons sterker maakt. Het virus raast als een dolle om ons heen.
Vele bedrijven vallen als bosjes om. De ene branche mag wel open en de ander moet gesloten blijven.
Ben je niet gevaccineerd, sta je al 2-0 achter. Bedrijven en landen die jou ineens weigeren. Laten we zwijgen over je naasten. De verdeeldheid wordt steeds groter en mensen komen in opstand.
Samen maakt het niet sterk, maar ieder voor zich maakt- zich- sterk. We bekritiseren, waarin saamhorigheid ver te vinden is.
En dan lees ik het volgende: Een stuk wat Nelson Madela – Loslaten
Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt. Het betekent dat ik het niet voor iemand ander kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer, het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven. Het is jezelf zo goed mogelijk maken.
Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.
Loslaten is niet oordelen, maar de ander toe te taan mens te zijn.
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen. Het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar eigen hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt. En mezelf er gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren, maar worden wat ik droom te zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.
Namaste