Wat is het FANTASTISCH!
Een week geleden begon het. Vlokken van sneeuw dwarrelde naar beneden. Zodra ik wakker wordt kijk ik naar buiten en YES, het is wit! Nog niet iedereen geloofde het. Eerst zien, dan geloven. De weermannen beloven ons wel vaker wat…
Maar ik was er al dagen nerveus om. Hier kan ik nou zo van Genieten met hoofdletter G. Het is jammer dat mijn ski’s in Zwitserland staan, anders had ik ze graag omgebonden.
Voor de zekerheid had ik mijn werkdag geruild en was ik de maandag vrij. Het sneeuwde nog steeds. Naast genieten, wordt ik ook hyper. Hyper om dingen te ondernemen, te gaan doen.
En dan is het maandag, buiten is het prachtig wit, ik voel de adrenaline door mijn lijf, maar kan mijn ei niet kwijt. Ik voel me zelfs geprikkelt en zit niet lekker in mijn vel. Wat ik ook doe, of ik lang wandel, een boek pak en ga lezen, niks helpt.
De dag erna wanneer ik hierover met mijn vrienden praat realiseer ik mij dat ik door deze adrenaline, het enthousiasme, het organiseren van mijn workshops mis. Mijn leerlingen mis, de energie mis die in de Banyan heerst, met elkaar zijn. Even voel ik: het duurt nu best lang…
Zo´n realisatie is nooit erg. Emoties horen er nu eenmaal bij. De ene keer is dat blijdschap en de andere keer kan dat onrust zijn. Dit mag je juist omarmen. Niet wegduwen, maar er juist laten ZIJN.
Na deze dag kwam de zon letterlijk en figuurlijk door. De rest van de week stond in het teken van blijdschap. Buiten zag ik kinderen sleeën en weer naar school gaan. Allemaal blije en gelukkige mensen. Wanneer ik met Bikkel wandel hoor ik het knisperende geluid van de sneeuw onder mijn schoenen. Bikkel al huppelend voor mij. Ik waande mij in Zwitserland. Enthousiast bel ik met mijn zusje om te zeggen dat ook wij nu een witte wereld hebben en niet voor 1 dag, nee…wel een hele week!
Wat een cadeau van de natuur.
Zaterdag is weer zo’n prachtige, zonnige dag. Eerst doe ik online een yoga practise en ga dan naar buiten. Ik rij naar een plek waarvan ik weet dat het daar mooi is. Ik zie in de verte al mensen op het ijs. De een schaatst, de ander kletst. Mensen begroeten elkaar en je ziet de glimlach op ieders gezicht. Wanneer ik verder loop hoor ik muziek in de verte. Ook hier schaatsen de mensen. Het doet mij denken aan vroeger, waar ik als kind vanuit huis het ijs op ging.
Wat een feest, wat een gezelligheid. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht, in mijn buik voel ik vlinders van blijdschap. Het zonnetje schijnt op mijn gezicht met Bikkel voor mij al kwispelend door de sneeuw.
Zo eenvoudig is het. SamenZIJN. Genieten van deze kleine dingen. Puur geluk.
Van mij mag dit winterse weer nog wel wat dagen aanhouden, maar helaas vandaag is de laatste dag. Dit geluk, deze blijdschap en de mooie winterse dagen van afgelopen week, dat neemt niemand ons meer af.
Laten we hier nog lang op teren!
Maar ach: is iedere dag niet een stukje geluk? Een mooie spreuk die ik tegenkwam is: ‘Niet elke dag kan misschien goed zijn, maar er zit wel iets goeds in iedere dag’
Namaste