Terwijl ik deze column schrijf zit ik heerlijk in de schaduw, genietend van mijn kop koffie en de temperatuur die iets lager is dan afgelopen week.
We zijn iets over de helft van het jaar en wanneer ik zo terugkijk, denk ik dat dit jaar in het teken staat van: Vertragen. Corona die ons laat vertragen en het warme weer dat ons doet vertragen.
Of we willen of niet, maar op alle vlakken worden we uitgedaagd om terug te gaan naar onze basis. En dat is niet altijd makkelijk. Na een periode van lock down, keek iedereen er enorm naar uit om de dingen weer op te pakken, zoals we gewend zijn. Naar de sportschool, naar school, een terrasje pakken en op vakantie.
Langzaam bij beetje werden de regels versoepelt en mochten we weer wat meer. Gelukkig nam het aantal besmettingen af zodat dit ook mogelijk was. Maar nog niet zoals we gewend zijn. Wanneer we naar de sportschool gaan of een terrasje pakken moeten we rekening houden met een maximum aantal, minder dan normaal. En wanneer we met het vliegtuig op vakantie gaan, worden we eerst getest of we geen koorts hebben of we lopen massaal met mondkapjes op plekken waar het druk is.
‘Normaal’ is het nog lang niet.
En vele zijn het zat. Bewakers worden aangesteld omdat er steeds meer agressiviteit heerst, omdat het niet gaat, zoals het ‘normaal’ gaat.
Horecamensen moeten ineens voor politieagent spelen, omdat ze de drukte op hun terras moeten bewaken.
We worden uitgedaagd om te vertragen, maar inderdaad, het is een hele uitdaging. Het anders doen dan we normaal gewend zijn, is lastig in ons systeem te plaatsen.
Ik heb een kalender en soms voor de les kijk ik daarin of ik iets moois tegenkom wat ik mee kan nemen. Hoe toepasselijk kwam ik deze tekst tegen: “Sommige landschappen zijn zo eentonig dat je er langzaam doorheen moet reizen om de schoonheid te zien”. Kort omschreven wordt er uitgelegd: “Als je het saai vindt waar je bent, heb je de neiging om er zo snel mogelijk weg te willen. Maar wat gebeurt er als je je tempo vertraagt en beter gaat kijken?”
Deze tekst is op zoveel van toepassing en vooral deze tijd. Afgelopen periode zijn we gedwongen het anders te doen dan anders. Het reizen was anders, een bezoek aan strand of terras is anders.
En of we willen of niet of denken: “Het valt wel mee”.
Het is: vertragen.
De schoonheid zien die er is op dit moment, van daar waar je nu bent. Zonder te vluchten of op zoek te gaan naar iets anders omdat ons ‘ego’ dat nu eenmaal van ons verlangt.
We zijn er nog lang niet. Een spannende periode komt er weer aan. Wat gaat corona doen, wat zegt het kabinet en in hoeverre worden we nog meer uitgedaagd. Pas goed op jezelf en de mensen om je heen. Zie eens wat er gebeurd wanneer je je tempo vertraagt en beter gaat kijken. Misschien zie je dan langzaam maar zeker steeds meer boeiende details waar je anders aan voorbij zou zijn gegaan en ontdek je dat het helemaal niet saai is, maar juist FANTASTISCH.
Namaste