Eigenlijk heb ik nooit problemen om mijn nieuwsbrief te schrijven. Ik ga zitten en begin te typen. Weet vaak ook waar ik het over wil hebben en dat schrijf ik op.
Maar ik vind het nu, nu in deze tijd, best lastig. Ik schrijf vaak mijn belevenissen op en geef mijn positieve twist daaraan. Maar mijn belevenissen zijn nu vooral gebaseerd op het Corona virus.
En eigenlijk wil ik het hier niet elke keer over hebben. Ik stop mijn hoofd niet in het zand. Ben me heel bewust van wat er buiten de deur afspeelt. Ben enorm voorzichtig, maar toch wil ik er niet elke keer mee geconfronteerd worden.
Wanneer we de tv aanzetten, hoor je niks anders. Wanneer we iemand spreken, hebben we het alleen maar hierover. En logisch. Want het is heftig, onwerkelijk en bizar en het houdt ons allemaal enorm bezig.
Ieder op zijn eigen manier. De één is angstig, de ander voelt onzekerheid. Weer een ander voelt een groot gemis. Allemaal ervaren we intense emoties.
Ik wil me daarom zo graag op het positieve en mooie ervan richten. Nu kan je je afvragen wat is er positief aan dit hele verhaal? Dat begrijp ik maar al te goed. Zeker wanneer je iemand nu niet kan zien, juist nu, nu je zo graag bij diegene wilt zijn. Dat je angstig bent of je je baan wel behoudt. Je hoofd aan het kraken bent om goed te kunnen blijven zorgen voor je personeel. Je een draai aan het vinden bent in het huishouden, nu iedereen ineens bij elkaar zit en jullie zorgen voor werk en tegelijk ‘juf/meester’ moet zijn.
Of…omdat iemand in jouw omgeving nu ernstig ziek ligt.
Dit zijn zeker geen dingen waar je blij van wordt en weinig positief over kan zijn.
Maar toch komt er ook zoveel moois naar voren; Zoals er voor elkaar zijn. Er is veel saamhorigheid op dit moment.
Mensen die spontaan iets bij iemand langs brengen. Het voor de deur zetten en dan weer gaan. Een blijk van: Ik denk aan jou. Ouderen die in verzorgingshuizen worden ‘geadopteerd’ door kinderen, zodat zij elke week iets kunnen maken en opsturen. Bloemen die worden opgekocht en wordt gegeven aan verzorgers. Mensen die zo hard werken en het dubbel en dwars verdienen. Het klappen. Een briefje wat door de bus wordt gegooid met de vraag wanneer er boodschappen gedaan moet worden, het 1 belletje is. En zo kunnen we nog wel even doorgaan…
We staan er niet alleen voor. MET ELKAAR STAAN WE STERK!
In een wereld waar veel aan zichzelf word gedacht, omdat we gewoonweg te druk zijn. Kijken we nu om ons heen. Wie kan ik helpen. Voor wie kan ik er zijn. Wat kan ik doen om mijn steentje hierin bij te dragen.
Hartverwarmend om te zien en te horen.
Ik kan dan ook niet anders dan hopen dat we hiermee doorgaan. Straks als alles in rustiger vaarwater is. Want ik schrijf er vaker over. geZIEN worden, dat brengt zoveel!
Vanmorgen sloot ik mijn les af met het volgende gedicht:
Steek jouw lichtje aan
En Straal
Geef de wereld liefde
Vanuit jouw hart
Hou je lichtje aan
En Glimlach
Deel jouw vrolijkheid
Het is een start
Voel jouw licht
En Straal van binnen
In volle kleur naar buiten
Het draagt bij aan het geheel
Want ieders licht
Maakt het minder donker
Al voelt het klein
Het doet héél veel
In dit gedicht zit alles wat ik hierboven omschrijf.
Steek jouw lichtje aan. Juist nu in deze tijd waarin een ieder het kan gebruiken. Laten we met elkaar ons licht aansteken zodat de donkerte verdwijnt.
En ook al denk je; “Ach wat stelt mijn lichtje voor?”
Ook jouw licht brengt deel aan dit groter geheel. En niet alleen nu, vandaag, maar ook morgen, over een maand een jaar.
Namaste
