Zout…

Het is woensdag 6 januari; Vanmorgen kwam een goede, oude vriend bij mij op de koffie. We hebben elkaar een tijd niet gezien. Zo nu en dan sturen we elkaar een berichtje en weten we hoe het met de ander gaat.

Het is goed.

Hij kwam en zei: “Rins, ik begrijp dat je je nieuwsbrieven op jouw tijd wilt schrijven, maar ik mis ze. Ook al lees ik ze niet altijd gelijk, maar het doet altijd goed, jouw brief te lezen op welk tijdstip dat ook is.”

Toevallig was ik van plan deze week mijn nieuwsbrief te schrijven. Het is tenslotte een nieuw jaar en hoe fijn om dit jaar jou en al mijn andere lezers als eerste een héél, héél GELUkkig nieuw jaar te wensen. Bij deze doe ik dat en ik wens jou en je dierbaren het allerbeste toe in vooral goede gezondheid!

Vandaag is mijn ‘vrije’ dag. Vanavond geef ik online les, maar overdag, naast wat administratie en wandelen met Bikkel, heb ik het heerlijk rustig. Ik ga zitten op de bank en zet de televisie aan. Er is niks op tv en ik ga kijken bij ‘on demand’ of er gister wat leuks was, misschien eergister. Ik kom uit op de oudejaarsconference van Joep van ‘t Hek.

Joep was vroeger bij mij thuis een no go. We mochten dat niet zien. Het grove taalgebruik, was iets waar mijn vader niet van hield. Daarnaast was mijn vader een zeer gelovig man, wat Joep totaal niet is. Verder werden zijn voorstellingen altijd uitgezonden via de VARA. Ook iets waar wij als kinderen niet naar mochten kijken.

Joep ben ik dus later in mijn leven gaan ‘leren’ kennen. En heel eerlijk, ik kon smakelijk om zijn grappen lachen. Maar ik ben deze man ook gaan waarderen, niet alleen om zijn grappen, maar ook om zijn verhaal met toch ook een zekere inhoud. Een boodschap die er altijd in zit.

Terwijl ik scroll zie ik de oudejaarsconference van Joep en ik besluit deze te gaan kijken. De uitzending is opgenomen net voor onze totale lockdown. Hij mag zijn voorstelling nu nog geven aan een paar man publiek. Het is gek te zien dat de oudejaarsconference, wat normaal live is, eerder moet worden opgenomen, omdat er anders geen publiek bij kan zijn. 

Maar het is zoals het is.
Hij is opgenomen en ook dat is een mogelijkheid.
Hij heeft nog publiek, slechts 30 man, maar hij heeft publiek.
En, zoals hij zelf zegt: “hij is er nog.”

Joep is 1 van de vele die Corona heeft gehad. Zelfs zo ernstig dat hij is opgenomen in het ziekenhuis en op zijn buik een aantal dagen heeft gelegen. Na een aantal dagen ging het goed en mocht hij het ziekenhuis weer verlaten. Hij heeft letterlijk met eigen ogen gezien, het harde werken van zusters en doktoren. Hij heeft gezien hoe iedereen zich om elke patiënt apart bekommerd. De angst en de zorgen van artsen.

Zijn voorstelling heet “Korrel Zout”
Zout: het kleine witte korretje dat als een ingrediënt door zijn voorstelling mee beweegt.

De wereld wilt weer lachen, de wereld wilt weer genieten, de wereld wilt weer ‘vrij’ zijn van regels. De wereld wilt geen angst meer hoeven voelen, onzekerheid, verdriet. En oh zo begrijpelijk.

Maar het is wat het is, op dit moment;
Hoe hard we ook schoppen, hoe hard we ons ook tegenbewijzen, hoe hard we ook schreeuwen, hoe hard we ook net datgene niet doen wat juist ons gevraagd wordt, hoe hard we ook boos zijn.

Joep eindigt zijn conference waarin hij vertelt hoe hij het ziekenhuis verlaat. In zijn auto kijkend naar dat grote gebouw dat AMC heet. Daar waar tientallen mensen zich keihard inzetten voor onze gezondheid. Daar waar keihard wordt geZORGD dat de meesten het overleven en net als Joep dit gebouw, levend, kan verlaten. Dat is niet alleen hier, bij dit gebouw, maar over de gehele wereld.

Terwijl hij hierover vertelt, lopen de koude rillingen over mijn lichaam. Ik zie het voor me en voel deze vrijheid, het geluk van “ik leef nog”, kijkend naar dat immens grote gebouw waar nog vele liggen te vechten.

Hij eindigt met de woorden: “Stop met dat gezeik, stop met klagen, messen trekken en boos zijn, maar pak een korrel zout en strooi, strooi ”

Laten we lachen, laten we dansen, laten we vrijen. Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je. Tijd is toch geld en het leven is duur.
(tekst uit: Niemand weet hoe laat het is)

Of het nu covid is of wat anders, niemand weet hoe laat het is. Dus geniet, dans en lach. Ook al is dat op dit moment met een beperking.
Nog even, heel even en dan….
Wie zal het zeggen wat er komt, hoe het eruit gaat zien, of normaal weer normaal wordt.
Misschien willen we wel helemaal niet meer terug naar het hele normaal?
Wie zal het zeggen…

Een nieuw jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden. Misschien dromen of wensen. Laat deze niet stoppen!
Kijk vooruit, Geniet, Dans en Leef!

Namaste